SZKOŁY ETIOLOGICZNE
Powstało wiele teorii próbujących wyjaśnić przyczyny dysleksji.
- Pierwszy kierunek, którego twórcą był J. Hinshelwood, wiązał dysleksję z czynnikiem dziedzicznym. Pewne ograniczenia nauki czytania były łączone z niedostatecznym rozwojem "ośrodka czytania". Kontynuatorem jego poglądu był B. Hallgren.
- Inni naukowcy doszukiwali się powodów dysleksji w mikrouszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego, nabytych w różnych stadiach rozwojowych, a zwłaszcza w fazie życia okołoporodowego.
Głównymi zwolennikami tej teorii byli:
A. Gesell amerykański psycholog, który opisuje zaburzenia czytania powstałe w związku z mikrouszkodzeniami mózgu (Rozwojowa diagnostyka, 1947). Wykazały to już wcześniejsze badania przeprowadzone przez M. Monroe'a w 1935r. Wykazał on, że mikroszuszkodzenia mózgu wpływają na zaburzenia motoryki spostrzegania, uwagi oraz prawidłowych procesów, które są konieczne w przypadku nauki czytania.
Kawl i B. Pasamnick udowodnili swoimi badaniami, że w powstawaniu dysleksji niewątpliwą rolę odgrywają te zaburzenia, które były obserwowane u dzieci z uszkodzeniami mózgu przez czynniki różnego pochodzenia tzw. encefalopatia.
